Rozdział Osiemnasty

Z perspektywy Effie.

Myślałam, że taki potwór jak ja nigdy nie zazna miłości. Bałam się nawet o tym marzyć, bowiem wiedziałam, że to nie będzie miało prawa się ziścić, a jednak się udało. Byłam pogodzona z faktem, że nigdy nie znajdę mężczyzny, który mnie pokocha i będzie się o mnie troszczył, tak jak robił to Harry.

Jego wyznanie zburzyło mur, który budowałam dookoła siebie przez lata. Zniszczył wszystkie bariery i dostał się do mojego zimnego serca, które rozgrzał ciepłem swojego ciała. Spotkało mnie najpiękniejsze uczucie na świecie? A może to tylko blef?

Przebywaliśmy w moim pokoju, który o dziwo nie był pogrążony w ciemności. Lampy, których nigdy nie używałam, nagle rozbłysły pięknym światłem, oświetlając najpiękniejsze zakamarki tego pomieszczenia.

Zmieniliśmy ubrania na suche, wytarliśmy swoje ciała i teraz siedzieliśmy na moim łóżku okryci kocem i nie odzywaliśmy się do siebie, tylko cieszyliśmy się swoją obecnością.

- Wiem, że Ci ciężko - odezwał się po chwili. - Ale musisz walczyć, bo inaczej wszystko będzie jeszcze gorsze.

- Chyba za długo walczyłam - westchnęłam. - Spójrz na mnie, jestem wrakiem.

Spojrzał na mnie przenikliwie, kładąc dłoń na moim rozgrzanym policzku, a potem na moich włosach. W ogóle nie przypominał bestii, którą był na co dzień, bowiem ten Harry był czuły i delikatny.

- Wiesz co widzę, gdy na Ciebie patrzę? - spytał szeptem. - Widzę piękną kobietę, która ma w sobie więcej siły niż zdaje sobie z tego sprawę.

Uśmiechnęłam się delikatnie, słysząc jego słowa, które sprawiły, że przez chwilę zapomniałam o Noelu, Wrenie, Bree i o wszystkim innym. Jak cudem udawało mu się mnie hipnotyzować? Mógłby tak całe życie, proszę? 

- Dziękuję Ci.

- Za co? - zdziwił się. 

- Za prowadzenie mnie w ciemności. 

                                            *

Następnego dnia ból wciąż był obecny. Mimo że obudziłam się w ramionach Harry'ego i powitał mnie uroczym pocałunkiem, to wciąż było źle. Przy nim chciałam być szczęśliwa, ale to nie było możliwe. Mogłam być albo smutna, albo zimna. W takim razie kim powinnam być? Smutną dziewczynką, czy zimną suką?

W salonie zastałam tylko Bree, która wylegiwała się na kanapie, mając na sobie piżamę, którą dostała na święta od Janis. Była zaspana i byłam niemal pewna, że dzisiejszą noc spędziła na sofie. 

- Cześć, Abra - rzekłam, siadając na fotelu obok. - Spałaś tu?

Pokiwała głową, naciągając puchaty koc na swoje ciało, które zwinięte było w kłębek. Moja przyjaciółka była tykającą bombą, która w każdym momencie mogła wybuchnąć, ale nie gniewem, lecz rozpaczą. Była w tak samo beznadziejnej sytuacji jak ja, nam obu było ciężko. 

W dodatku miała na głowie Louisa, który wyznał jej miłość. Znając go na pewno nie było to romantyczne, ale Bree nie oczekiwała kwiatków, serduszek i tego typu rzeczy. Czy do siebie pasowali? Sama tego nie wiedziałam, bowiem nie znałam Tomlinsona tak dobrze, aby analizować to, czy ma takie same poglądy jak ona, ale coś czułam, że oboje mieli tak samo dziwne rozumowanie. Abra była jedyna w swoim rodzaju -  zawsze miała jakiś plan, wiedziała wszystko lepiej i była oznaką równowagi i ogromnej odwagi. I chyba to w niej najbardziej lubiłam, chociaż jej zamiłowanie do kisielu na pewno podobało mi się w niej najbardziej. 

- Louis zabrał Wrena do szpitala.

- Louis? - otworzyłam szerzej oczy, ponieważ Tomlinson nigdy nie lubił naszych przyjaciół, z resztą mnie także nie.

- Sam się zaoferował - rzekła, widząc moją reakcję. - On nie jest taki zły, jak myślisz.

- Wierzę Ci na słowo - uśmiechnęłam się delikatnie. - Byliście już razem w łóżku?

- Nie! - zaprotestowała, po czym przejechała dłońmi po zmęczonej twarzy. - Nie ma takiej opcji.

- Dlaczego?

- Wybacz, Effie, ale nie jestem taka jak ty.

Wzruszyłam ramionami, nie będąc ani trochę urażona jej słowami. Lubiłam seks, lubiłam to robić ze Stylesem, to nie było nic złego, a przynajmniej tak sobie wmawiałam. 

Obie spojrzałyśmy w stronę wejścia do salonu, słysząc głośny stukot butów i brzdęk szklanych butelek. Po chwili w pomieszczeniu pojawił się pijany Kevin, który ledwo trzymał się na nogach, a w dłoniach ściskał butelki piwa.

- Witajcie, drogie panie - uśmiechnął się szarmancko. 

- Jest dopiero ósma rano, a ty już jesteś pijany - skrzywiła się Bree.

- Aż ósma, powinienem o szóstej już być w takim stanie. Na zdrowie! - uniósł jedną butelkę ku górze, a następnie upił duży łyk, a parę kropel spłynęło po jego brodzie.

- Dlaczego się upiłeś? - spytała, a ja spojrzałam na nią jak na kosmitkę, bowiem Kevin zawsze się upijał i robił to ot tak po prostu.

- No nie wiem - westchnął żałośnie, opierając się o fotel, na którym siedziałam. - Noel umiera, Wren jest niewidomy, a Effie zapala światło no i ty śpisz w salonie! I ty mnie pytasz, dlaczego jestem pijany!

Jego bełkot był zabawny, ale wiedziałam, że to poważna sytuacja i nie należy się śmiać, dlatego przełknęłam chichot i nałożyłam na twarz maskę powagi. 

Wiedziałam, że Bree szykowała już długi wykład na temat jego postępowania w takiej sytuacji, dlatego ucieszyłam się, gdy do domu w końcu wrócił Wren wraz z Louisem. 

Jednak te "szczęście" zniknęło, gdy zauważyłam bandaż przykrywający oczy Wrena. Louis pomagał mu iść, a potem delikatnie posadził go obok Bree, która zrobiła mu miejsce. Nawet Kevin odstawił piwo na podłogę i ze smutkiem patrzył na naszego niewidomego przyjaciela. 

- Kto to jest, Louis? - spytał Wren. 

- Effie, Bree i Kevin - odpowiedział. 

- Tak czułem - uśmiechnął się, mając na myśli odór piwa. - Ta opaska jest tylko na chwilę. Wszystko wróci do normy, będę widział.

- Naprawdę?! - ucieszyła się Bree. -To świetnie! Co powiedział lekarz?

Nawet nie miałam zamiaru słuchać opowieści Wrena, bo wiedziałam, że oszukiwał. Czułam, że nie jest z nami szczery, dlatego poprosiłam Louisa, aby poszedł ze mną do kuchni, aby zrobić śniadanie. Chciałam zacząć go przepytywać, gdy tylko znaleźliśmy się z dala od wścibskich oczu moich przyjaciół, ale on o dziwo podszedł do lodówki i otworzył ją szeroko.

- Myślisz, że kanapki będą w porządku?

- Jaja sobie ze mnie robisz - prychnęłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Nie jestem aż tak głupi - trzasnął drzwiczkami, obracając się w moją stronę. - Ty nie robisz śniadań. Czego chcesz?

- Jakiś ty miły - wywróciłam oczami, ale nie miałam ochoty się z nim dalej użerać, dlatego przeszłam do konkretów. - Jak to naprawdę jest z Wrenem?

- Nie wiem - wzruszył ramionami. - Nie pozwolił mi wejść z nim do gabinetu, powiedział mi to samo co wam.

- I wierzysz w to? 

- A ty? - spytał, opierając się biodrem o szafkę i posyłając mi intensywne spojrzenie. 

- Nie, w ogóle w to nie wierzę. 

- Cieszę się, że się zgadzamy - uśmiechnął się.

- Masz jakiś pomysł, co zrobić? 

- Czekać. 

- Czekać? - spytałam niedowierzająco. 

- Czas to cudownym sprzymierzeniec, moja droga.

*

Staliśmy przed drzwiami, które prowadziły do pokoju Noela. Nie mogliśmy wejść, ponieważ drzwi były zamknięte od środka i obawialiśmy się, że stało się coś złego. Wiedzieliśmy, że z naszym przyjacielem jest coraz gorzej, byliśmy świadomi tego, że jest coraz słabszy, a najgorsze było to, że nie mogliśmy mu pomóc, że Janis nie mogła mu pomóc. Dlaczego tak szybko kazałam jej odejść? Może gdyby została jeszcze trochę, to by mu pomogła, może poczułby się lepiej. Z resztą to nie miało już znaczenia, bowiem czasu nie da się cofnąć.

- Noel, otwórz drzwi! - krzyknęłam, uderzając pięścią w drewnianą powłokę. 

- Przestań, jest chory i słaby. Musisz go zrozumieć - Harry chwycił mnie za ramię.

- Nie odzywaj się - warknęłam, sprawiając, że spojrzał na mnie zdziwiony. - Nie będziesz mnie pouczał.

Nie odezwał się, tylko pokręcił zawiedziony głową, po czym wyminął wszystkich i poszedł cholera wie gdzie. Nie miałam zamiaru za nim biec, ani go przepraszać, bowiem doskonale wiedział jaka byłam, a uczucia, którymi go obdarzyłam tego nie zmieniły. 

Nagle drzwi się otworzyły, ukazując naszego głupiego doktorka, który był blady na twarzy.

- Gdzie jest Noel? - syknął Kevin. 

- Jest zmęczony i potrzebuje spokoju - rzekł twardo, trzymając drzwi na wszelki wypadek, gdybyśmy chcieli wejść. - Nie możecie mu przeszkadzać. 

- Przesuń się, albo cię zabiję - zagroziłam mu, ale on tylko jeszcze bardziej pobladł, po czym zatrzasnął nam drzwi przed nosami. Cholerny idiota.

- Przyjdźcie później! - usłyszałam jego stłumiony głos.

- To jakiś pierdolony żart! - wybuchła Bree, uderzając dłonią w drzwi. - Mam to gdzieś.

A potem każdy z nas rozszedł się w inny kąt, aby znowu pogrążyć się w smutku. 

Wiedziałam, że coś jest nie tak.

Czułam to.

 Z perspektywy Bree.

Winylowa płyta w gramofonie nadal kręciła się, zacinając co chwilę, choć Chopinowy Nokturn Es-dur już dawno przestał rozbrzmiewać. W pokoju paliła się tylko jedna lampka, a my, zanurzeni w mroku i ciszy, analizowaliśmy ostatnie wydarzenia, których świadkami byliśmy. Właściwie wszystko było dość proste, jednak potrzebowaliśmy sporej ilości czasu do rozprawienia się z ciemnotą naszych umysłów. W mojej głowie rodziły się najczarniejsze scenariusze, a wpatrujący się we mnie intensywnie i śmiejący nieco zbyt głośno Louis wcale ich nie rozjaśniał.
Mój stosunek do niego nie zmienił się w żaden sposób odkąd drogą dość powierzchowną, wręcz nieco pretensjonalną, wyznał mi miłość. Nadal jest dla mnie tylko przyjacielem, z którym naprawdę lubię rozmawiać, a jeżeli on ma co do mnie bardziej wybujałe ambicje, cóż, prawdopodobnie mocno się zawiedzie, ponieważ nie zamierzam się angażować w sztucznie wyidealizowaną miłość.
Usłyszeliśmy głośny huk, dochodzący z pokoju Noela i jak jeden mąż zerwaliśmy się z miejsc. Pobiegliśmy na górę, tupiąc na schodach i powodując tym samym hałas tak głośny, jakiego ściany naszego domu nie słyszały jeszcze nigdy. Wren kilka razy potknął się, ale dzielnie udawał, że nic mu nie jest i zaraz wszystko się ułoży. Drzwi zamknęły się przed nami, a Cochonnet zniknął za nimi, przekręcając klucz w zamku, by uniemożliwić nam wejście do środka. Był bardziej zgarbiony niż zwykle, przez co wyglądał na góra metr sześćdziesiąt, a na jego twarzy, która mignęła nam przed oczami przez ułamek sekundy, malował się wyraźny smutek.
Harry zacisnął dłoń w pięść i trzykrotnie uderzył w drzwi.
- Noel musi wypoczywać - pisnął lekarz zza drzwi głosem tak nienaturalnym, że nie mieliśmy prawa uwierzyć w żadne wypowiedziane przez niego słowo. - Zostawcie go na razie w spokoju.
- Otwieraj! - krzyknęła Effie, będąca już na skraju wytrzymania.
- To dla jego dobra - zaskrzypiał mężczyzna, nie spełniwszy jej prośby.
- To nasz jebany dom! - wrzasnął Kevin, waląc otwartą dłonią w drewnianą powierzchnię. Nie miał wystarczającej siły, by stać, nie mówiąc już o jakichkolwiek agresywnych zachowaniach, więc nietrudno wyobrazić sobie, jak przetoczył się po ścianie i upadł na podłogę. Szybko jednak podniósł się, oparł o balustradę przy schodach i wydął usta w dziwnym grymasie.
- Noel, jak się czujesz? - spytałam na tyle głośno, by chłopak mógł mnie usłyszeć.
Nie usłyszał. Lub po prostu nie odpowiedział.
Z wnętrza sypialni co chwilę słychać było skrzypienie, stukanie i szelesty, co wytrącało nas z równowagi. Na zmianę tłukliśmy w drzwi, lecz w końcu zrezygnowaliśmy. Usłyszeliśmy strzał i łomot.
- Idę po drugi klucz! - krzyknął Louis i zbiegł na dół. Nie było go zaledwie kilka minut.
Gdy wrócił, Effie niemal rzuciła się na niego, wydarła mu owy klucz z ręki i wsunęła go do dziurki, mamrocząc pod nosem, że ma złe przeczucia. Ręce trzęsły jej się tak, jak jeszcze nigdy dotąd. W końcu zamek uległ, a drzwi nieśmiało uchyliły się przed nami, ociągając się tak, jakby wcale nie chciały ukazywać nam tego, co działo się w środku. Spojrzeliśmy na siebie z nadzieją, że ktoś wykona pierwszy krok, ale wszyscy byli zbyt przerażeni. Najodważniejszy okazał się Harry, który mocno pchnął drzwi i wszedł, znacząc nam drogę, którą powinniśmy przemierzyć za nim, by udowodnić nasze bohaterstwo.
W kącie pokoju, obok wiekowego kredensu z jasnego drewna, leżało zakrwawione ciało owinięte białym niegdyś, lekarskim fartuchem, a przy nim spoczywał ulubiony pistolet Noela-  ponad sześciocalowy Clament sprowadzany z Belgii na specjalne zamówienie, doskonale wyważony i przerabiany przez samego męża Janis Jones. Zaraz nad zwłokami, na ścianie, czarną kredką napisano: "Nie dałem rady zmierzyć się z Waszym gniewem. Nie uratowałem go. Jest w piwnicy. Przepraszam".
- Noel, co jest, stary? - spytał Wren, po omacku usiłując dojść do łóżka.
W moich oczach zaczęły gromadzić się łzy. Nie byłam w stanie nawet odwrócić się i spojrzeć w twarz moim przyjaciołom. Teraz jest nas czwórka. To nie ma prawa się udać.
Biała kartka spoczywała na poduszce. Rozprostowałam ją w dłoniach, a koślawe litery, nabazgrane starannie, choć wyjątkowo niespokojnie, czarnym atramentem, zlewały się w niekształtne plamy pod wpływem moich łez, z których kilka upadło na papier.
Spojrzałam ostatni raz na puste łóżko i pomiętą pościel, z której mój przyjaciel został wyrwany jak niepasujący element układanki. W pokoju unosił się intensywny zapach jego perfum. Nikt nic nie mówił. Każdy z nas przeżywał ten moment w ciszy. Tak bardzo tragiczny, tak bardzo odległy. Nie pożegnaliśmy się. Wystarczyłoby tylko jedno spojrzenie, zetknięcie źrenic, może nieśmiały uśmiech albo jakaś historia. Tak, jakby w naszym życiu nigdy nie było czasu na tę rozmowę, zawsze niedokończoną, czasem nawet nie zaczętą, nie pomyślaną. Mieliśmy tak mało czasu.
Chodź, wyskoczymy spod prześcieradła i zrobimy namiot. Możemy jeść czekoladę albo wafelki z masą kajmakową i szeptać dziwne słowa od tyłu. Będziemy rysować sobie zwierzątka palcami na plecach i zgadywać. Rozpalimy ognisko, poskaczemy, a potem poopowiadamy historie o duchach, które nie są nawet straszne, ale przerażą nas tak, że będziemy bali się wyjść do toalety w nocy. Będzie dobrze, Noel.
Czułam, że nasza wspólna wskazówka nadal szeleści, prześlizgując się po ścianach, a potem cichnie bezpowrotnie. Ta cisza zabiła i mnie.
Zgięłam kartkę na pół i wcisnęłam ją sobie do tylnej kieszeni spodni. Wytarłam policzek, wzięłam głęboki oddech i po prostu wyszłam, mocno trzaskając za sobą drzwiami.
Byłam bezradna wobec wewnętrznej furii, która we mnie narastała. Uczucia, które mną targało, nie można nawet nazwać smutkiem.
Noel był najwspanialszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek stanął na ziemi. Choć pozornie wyprano go z resztek humanitarności, zawsze żył z honorem godnym średniowiecznego rycerza. Bycie jego przyjaciółką było dla mnie ogromnym zaszczytem i nagrodą, na którą sobie nie zasłużyłam.
Stanęłam na środku salonu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić i jak się zachować. Ból rozdzierał mnie od wewnątrz. Taki rodzaj bólu, którego nie czułam jeszcze nigdy wcześniej. Nie potrafię nawet go zdefiniować. Czułam się, jakby zamknięto mnie w lochu. Lochu bez ścian, bez zimna, bez łańcuchów do wiązania. Lochu znacznie gorszym od grobowego dołu.
Krzyknęłam, a krzyk przedarł się przez moje usta, raniąc każdy centymetr mojego ciała. Powinien pomóc, a tylko podwoił ból. Głucho osunęłam się na podłogę, zanosząc się płaczem.
Wyciągnęłam kartkę z kieszeni.
Rozpoznałam jego charakter pisma. Puste kropki nad "i", małe "a" dwa razy większe niż pozostałe małe litery, duże litery w miejscach, w których wcale nie powinno ich być.
"Kochani Przyjaciele,
nie chciałem Umierać na Waszych oczach, bo nie zniósłbym widoku smutku na Waszych Twarzach. Wiecie, że nienawidzę, kiedy Płaczecie.
Prawda jest taka, że mój Kres zbliża się nieubłaganie. Jestem słaby, ledwo trzymam ten cholerny Długopis. Swoją drogą, należał Kiedyś do Maxa Kreemer'a, pożyczyłem go w podstawówce, więc, jakbyście Go kiedyś widzieli, to możecie Mu oddać. Ja raczej nie zdążę.
Kocham Was, wiecie? Wiem, Że wiecie.
Kevin, znajdź sobie w końcu jakąś dziewczynę, bo To jest naprawdę kurewsko żenujące. Masz 24 lata! Myślałem, że będę Na Twoim ślubie, a wygląda na to, że jednak się przeliczyłem. Nieważne. Daję Ci rok na Założenie rodziny.
Wren, jak tam Oczy? Będzie dobrze, stary. Jestem Pewien, że bez nich Też możesz wyrywać laski. Tylko opanuj jakieś nowe sztuczki Karciane, bo GDZIE JEST AS naprawdę wszystkim Już się znudziło. Każdy wie, że as jest w Twoim rękawie, tylko udajemy.
Effie, jeżeli nadal masz Zamiar pieprzyć się ze Stylesem, błagam, Rób to tak, żebym nie musiał patrzeć na to z Góry. Wierzę, że wyglądacie Nieziemsko bez ubrań, ale nie Potrzebuję przekonywać się o Tym na własnej Skórze. Ah, no i mogłabyś Kupić sobie Nową maskarę, bo, tak między nami, ta od Max Factor trochę Ci się rozmazuje.
Bree, Tomlinson leci na Ciebie, jak szczerbaty na Suchary. I nie, nie Nawiązuję właśnie do Twoich słabych żartów, choć, uwierz, Mogłabyś nad nimi popracować. Będę obserwował Postępy i kopał Cię w dupę za każdym Razem, kiedy nie Uda Ci się mnie rozbawić. A przez ten cukier z kawą nabawisz się Cukrzycy. I na co Ci to?
Styles, Tomlinson, jesteście beznadziejnymi Skurwielami, ale co Wam poradzę, skoro i tak zdołałem Was polubić? Nie skrzywdźcie moich Pięknych dam, bo, Zapewniam Was, dołączycie do mnie szybciej, niż Zdołacie o tym pomyśleć.
Allie, pozdrowię Franka i opowiem mu o tym, że spodziewasz się Dziecka. Przypuszczam, że już o Tym wie, ale i tak Miło mu będzie usłyszeć potwierdzenie.
Trzymajcie się, Kochani! Zawsze będę z Wami i jeżeli tylko istnieje jakieś Życie pozagrobowe, a moja Kara za te drobne Grzeszki, których się dopuściłem, nie Będzie zbyt surowa, spodziewajcie się Mnie w Każdą niedzielę na obiedzie. Lubię zapiekanki ziemniaczane- tak Tylko sugeruję.
A jak tam z góry Zobaczę, że po mnie płaczecie, To też będę płakał i Będziecie wiecznie mieli Deszcz. Trochę bez sensu, Co?
Odwiedzajcie mnie Czasem na cmentarzu, bo tam Pod ziemią jest chyba Zimno, a to bez Sensu.
Kocham Was bardzo mocno! Pozdrówcie Janis i Bruce'a. I Travisa, jak go w końcu wyciągniecie z tego pudła. Jesteście Podłymi szczurami! Wszyscy!
Trudno, i tak Was Kocham!
PS. Pochowajcie mnie, proszę, na Brzuchu, żeby mnie Wszyscy mogli w dupę pocałować."
Łzy lały się po moich policzkach jak wodospad, którego nie chciałam zatrzymywać. Zatonęłam w nim całkiem i przykro mi, ale nie potrafiłam wypłynąć na powierzchnię. Dławiłam się własnym płaczem.
Usłyszałam kroki za moimi plecami. Krok na jeden, krok na dwa, przerwa na trzy, krok na cztery. Usiadł obok mnie na podłodze, a ja spojrzałam mu głęboko w oczy. Malował się w nich smutek, który usiłował przykryć spokojem i opanowaniem. Prawie mnie nabrał.
Przysunął się do mnie i oplótł mnie swoimi silnymi ramionami.
- Płacz, Lennon - mruknął. - Za nas oboje.

Od Autorek:
Witajcie!
Bardzo przepraszamy, że rozdział pojawił się dziś, a nie w piątek, jednak miałyśmy dużo na głowie. Ostatnio jesteśmy trochę nieterminowe, ale mamy nadzieję, że Nam wybaczycie.
Co sądzicie o rozdziale? Czy wzbudził w Was jakieś emocje? Pewnie tak, umarł Noel. My strasznie się do niego przywiązałyśmy, inicjując jego śmierć, uroniłyśmy niejedną łzę. A Wy?
Dwie ważne rzeczy.
Zostałyśmy nominowane na bloga miesiąca, za co bardzo dziękujemy. Możecie głosować na nas, cóż, trzymamy za siebie kciuki :)
Kolejną rzeczą jest fakt, iż zauważyłyśmy, że dzięki wymaganiom odnośnie komentarzy, które wprowadziłyśmy, komentarzy rzeczywiście pojawia się więcej, tak więc limit pozostaje jeszcze przez jakiś czas.
Jeszcze tylko dwa rozdziały pierwszej części City Of The Fallen! Jesteście podekscytowani?!
Liczymy na Wasze opinie oraz wsparcie w dalszym tworzeniu bloga.
Miłego tygodnia!

SONDA
ASK
30 komentarzy = rozdział 19